بودا، که نام اصلی او سیدارتا گوتاما بود، در حدود 563 قبل از میلاد در لومبینی، نپال امروزی، به دنیا آمد. او شاهزاده‌ای از طایفه شاکیا بود و در ناز و نعمت بزرگ شد. پدرش، شاه سودودانا، تلاش کرد تا او را از دیدن رنج‌ها و سختی‌های زندگی دور نگه دارد. با این حال، سیدارتا در سن 29 سالگی از کاخ فرار کرد و با چهار منظره مواجه شد: پیری، بیماری، مرگ و یک راهب پارسا. این تجربیات او را به جستجوی حقیقت و رهایی از رنج‌ها واداشت¹².
سیدارتا پس از ترک کاخ، به مدت شش سال به ریاضت و مدیتیشن پرداخت، اما این روش‌ها را ناکافی یافت. او در نهایت به راه میانه‌ای رسید که بین ریاضت شدید و زندگی مرفه قرار داشت. در بودگایا، زیر درخت بیداری (بودی)، به مدیتیشن عمیقی پرداخت و پس از چیرگی بر ترفندهای مارا، دیو دیوان، به بیداری کامل رسید و بودا شد، به معنی “بیدار شده”¹³.
بودا پس از بیداری، به تدریس آموزه‌های خود پرداخت و جامعه‌ای از پیروان را گرد آورد. او چهار حقیقت اصیل را آموزش داد: حقیقت رنج، علت رنج، پایان رنج، و راهی که به پایان رنج می‌انجامد. این راه شامل هشت اصل بود که به راه هشتگانه معروف است و شامل اصول اخلاقی، تمرکز ذهنی و خرد است²³.
بودا تا سن 80 سالگی به تدریس و سفر پرداخت و آموزه‌های او به سرعت در سراسر هند و سپس به دیگر نقاط آسیا گسترش یافت. او در نهایت در کوشیناگار، هند، درگذشت. آموزه‌های بودا پایه‌گذار یکی از بزرگ‌ترین ادیان جهان، بودیسم، شدند که امروزه میلیون‌ها پیرو در سراسر جهان دارد¹².